Σήμερα 10.12.2023 συμπληρώνονται 75 χρόνια από την υπογραφή (10.12.1948) της Οικουμενικής Διακήρυξης του ΟΗΕ  για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (1948),  και ο ΟΗΕ έχει ανακηρύξει την 10η Δεκεμβρίου ως «Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Όμως οι κυβερνήσεις έχουν την τάση να ξεχνούν ότι και το δικαίωμα του κάθε πολίτη στην ιδιοκτησία του είναι και αυτό ένα Ανθρώπινο Δικαίωμα, διεθνώς προστατευόμενο από διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις, και για τον απλό πολίτη, πολύ σημαντικότερα από πολλά άλλα δικαιώματα! Για το λόγο αυτό, η Διεθνής Ενωση Ιδιοκτητών Ακινήτων (U.I.P.I.) με πρόταση του Προέδρου της κ. Στράτου Παραδιά, καθιέρωσε από το 2005 να εορτάζεται η 10η Δεκεμβρίου από όλες τις οργανώσεις ιδιοκτητών ακινήτων και ως "Παγκόσμια Ημέρα Ιδιοκτησίας".

 Η χώρα μας, παρότι ανήκει σε εκείνες που κατά κανόνα σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, εν τούτοις δυστυχώς είναι μεταξύ των χωρών που εξακολουθούν να καταδικάζονται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου (ECHR) για παραβιάσεις του δικαιώματος της ιδιοκτησίας αλλά και για σημαντικές καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Σήμερα το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι το ανθρώπινο εκείνο δικαίωμα που είναι πλήρως αγνοημένο από τους "δικαιωματιστές" και το οποίο δέχεται τις περισσότερες προσβολές στην Ελλάδα, κυρίως μέσω της επιλεκτικής και υπερβολικής φορολόγησης της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και της ανεξέλεγκτης δέσμευσης της χρήσης της για πολλούς και συχνά αβάσιμους λόγους, οι οποίες θίγει τον «πυρήνα» της ιδιοκτησίας και αποτελούν προσβολή της ως «ανθρώπινου δικαιώματος», που προστατεύεται και από το Σύνταγμα της χώρας. Εξάλλου, όπως έχει διαπιστωθεί και από τη γνωστή έκθεση του «Συνήγορου του Πολίτη» (Απρ. 2005) , οι παραβιάσεις του Δικαιώματος της Ιδιοκτησίας στη χώρα μας «είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που απασχολεί χιλιάδες ιδιοκτήτες γης, δεδομένου ότι  το ελληνικό δημόσιο και οι ΟΤΑ δεσμεύουν ιδιοκτησίες, χωρίς να αποζημιώνουν, ακόμη και επί δεκαετίες, με σχέδια πόλεων που χρονίζουν, προστασία αρχαιοτήτων, προστασία περιβάλλοντος και εκτέλεση δημόσιων έργων, οι οποίες συνεπάγονται απαλλοτρίωση, στέρηση ή ουσιώδεις περιορισμούς στην ιδιοκτησία τους χωρίς καταβολή της νόμιμης αποζημίωσης ή χωρίς έγκαιρη καταβολή αποζημίωσης.».

Σήμερα στη χώρα μας, σε μιά χώρα που η ακίνητη περιουσία είναι λαικό κτήμα και αποτέλεσμα εργασίας και αποταμίευσης,  οι παραβιάσεις αυτές συνεχίζονται αμείωτα με την υπερφορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας με διπλό ΕΝΦΙΑ χωρίς όριο στο συμπληρωματικό φόρο και χωρίς καμιά συσχέτιση με το πραγματικό εισόδημα των πολιτών, με την απαξίωση των περιουσιών μέσω της απαγόρευσης της νόμιμης εκτός σχεδίου δόμησης, με τη μορφή της δήμευσης εκατοντάδων χιλιάδων ακινήτων που διεκδικεί μαζικά το Δημόσιο μέσω του «τεκμηρίου κυριότητάς» του στη διαδικασία κύρωσης δασικών χαρτών και Εθνικού Κτηματολογίου, της ανεξέλεγκτης και επ΄άπειρο δέσμευσης χιλιάδων ακινήτων από τους ΟΤΑ σε όλη τη χώρα για δήθεν εκτέλεση έργων, από τις δασικές, αρχαιολογικές και άλλες υπηρεσίες του Κράτους  είτε δήθεν στο όνομα του "περιβάλλοντος", συχνά χωρίς λόγο και πάντοτε χωρίς έλεος, χωρίς κανένα σεβασμό στο σημαντικό ανθρώπινο αυτό δικαίωμα…