Σε πραγματική «κινούμενη άμμο» έχει μεταβληθεί το πεδίο των υποχρεώσεων των ιδιοκτητών ακινήτων, σε σχέση με τα περιουσιακά τους στοιχεία. Μετά το Ε9 του ΕΝΦΙΑ, το Κτηματολόγιο και την «Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου», το «Εξοικονομώ κατ´οίκον», που δεν καταφέρνει πάντα να συμπεριλάβει όλους αυτούς, που πραγματικά μπορούν να συμμετάσχουν, έρχεται το «Θωρακίζω κατ´οίκον» (ελέγχου στατικής επάρκειας ιδιωτικών κτιρίων). Ήδη δε τρέχουν ο «Κανονισμός Πυροπροστασίας Ακινήτων, και το «Εθνικό Μητρώο Τήρησης Μέτρων Πυροπροστασίας Ιδιοκτησιών», που φορτώνουν τους ανυποψίαστους ιδιοκτήτες κατοικιών και οικοπέδων, με απίστευτες υποχρεώσεις, ανθρωπίνως αδύνατον χρονικά αλλά και ποσοτικά να τηρηθούν.

   Σκόπιμο είναι, αν όχι αυτονόητο, για κάθε νομοθέτημα, πρόγραμμα κλπ, να εξασφαλίζονται, εκ των προτέρων, από την Πολιτεία, όλες οι αναγκαίες και ικανές «υποδομές» υλοποίησής τους, άυλες και μη, συμπεριλαμβανομένων και των (εύλογων) καταληκτικών ημερομηνιών, πάντα και όλα σύμφωνα και συμβατά με την πραγματική δυνατότητα Υπηρεσιών και Δομών (Δημοσίου, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ, Τραπεζών, Ιδιωτικού Τομέα/Μηχανικών/Μελετητών κ.α.). Κυρίως όμως, και με την αντίστοιχη πραγματική δυνατότητα των Νοικοκυριών και της Κοινωνίας ολόκληρης να ανταποκριθεί στον Αρμαγεδδώνα αυτό των αλλεπάλληλων υποχρεώσεων τους.  

   Αντίθετα, η προσπάθεια εφαρμογής τους, χωρίς την εκ των προτέρων εξασφάλισή τους, αλλά και του αυτονόητου (ιδιαίτερα αναγκαίου για τα νομοθετήματα, προγράμματα κλπ) follow up, πλήττει μη αναστρέψιμα όλους και ιδιαίτερα τους ασθενέστερους, τους μικρούς και ευάλωτους, «εκτεθειμένους» στις εφαρμοζόμενες (συνήθως) οριζόντιες πρακτικές. Και όλα αυτά εις βάρος της επιδιωκόμενης  και προσδοκώμενης κοινωνικής και εδαφικής συνοχής και οικονομικής σύγκλισης, αυξάνοντας το ολοένα διευρυνόμενο χάσμα, μεταξύ μεγάλων και μικρών νοικοκυριών, επιχειρήσεων, καθώς και μεταξύ ανεπτυγμένων και μη, ή και μειονεκτικών (ακριτικών, νησιωτικών, προσφυγόπληκτων, δημογραφικά/γεωπολιτικά ευαίσθητων  κλπ) Προορισμών/Περιφερειών της χώρας μας.

   Με όλα αυτά τα νομοθετήματα/προγράμματα, «κατ´οίκον» ή μη, μη αποκλειομένων και κάποιων αντίστοιχων για τις επιχειρήσεις, τα περισσότερα από Κοινοτικές Οδηγίες, (χωρίς βέβαια να αμφισβητούμε την αξία και σημασία τους, ούτε τις καλές προθέσεις των εμπνευστών τους, καθώς και την αναγκαιότητα υλοποίησης τους), αλλά με τον τρόπο, ρυθμό και συχνότητα (το ένα μετά το άλλο), που «στήνονται, είναι βέβαιο και αναπόφευκτο ότι θα εξαντληθούν οικονομικά και ψυχικά, αν δεν ... «κατεδαφιστούν», τα «Νοικοκυριά κατ´οίκον» Πανευρωπαϊκά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση «μεταλλάσσεται αργά, αλλά σταθερά, σε «Ένωση Κρατών κατ´ οίκον», αδύναμη να σταθεί στα πόδια της, όρθια και απέναντι στους «ισχυρούς» του Πλανήτη, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και ασταθή γαιοπολιτικά και όχι μόνο κόσμο, όπου ο σκληρός διεθνής ανταγωνισμός, μεταξύ παραδοσιακών και αναδυόμενων αγορών καλπάζει και «κατασπαράζει» τους ευάλωτους!

   Καλά είναι τα Προγράμματα «Κατ´οίκον», αλλά προκειμένου η Ε.Ε. να συνεχίσει να υπερασπίζεται τις Πανανθρώπινες Αρχές και Αξίες για τα Μέλη της, το οποίο και ολόψυχα ευχόμαστε όλοι οι Ευρωπαίοι Πολίτες, απολαμβάνοντες αγαθά άγνωστα στους κατοίκους άλλων Ηπείρων, ίσως θα ήταν σκόπιμο να επαναπροσδιοριστούν κάποιες από τις πολιτικές, ως προς την εφαρμογή τους, από τις Εθνικές Κυβερνήσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες/δυνατότητες και ιδιαιτερότητες των Κοινωνιών τους. Διαφορετικά δεν θα πάμε ούτε για «Εξοικονόμηση», ούτε για «Θωράκιση», αλλά μάλλον για ..... «Κατεδάφιση κατ’ οίκον»!

* Ο Περικλής Αντωνίου είναι Χημ. Μηχανικός ΕΜΠ, εκπρόσωπος της ΠΟΜΙΔΑ Λέσβου